موضوع: <-PostCategory-> برچسب:,

15:56

-نه،ممنون.

بانو با گفتن زود بياي خوابت نبره،منو تنها گذاشت.به اطرافم نگاه كردم،يك اتاف دوازده متري با دو تخت ساده يكنفره،يك كمد ديواري دودر،يك پنجري بزرگ كه پرده حرير سفيد ساده و مخمل سبز به روي آن آويخته بودن.از داخل ساكم،روپوش سرمه اي بيرون آوردم و پوشيدم و جوراب شلواري مشكي را به پا كردم و روسري نخي سفيد را سر كردم و دو گوشه آن را پشت گردنم رد كردم و نباله آن را بروي شانه هايم رها كردم،پيشبند سفيد را هم روي روپوشم بستم و صندل مشكي را بپا كردم و در مقابل آينه قدي بي قاب كه به ديوار پيچ شده بود ايستادم،مقداري از موهايم از جلوي روسري بيرون زده بود كه آن را مرتب كردم و نگاهي به سر تا پايم انداختم.اگر پيشنهاد طناز و دستان هنرمند عفت خانم نبود من الان در اين لباس گم مي شدم،اما عفت خانم دقيقا آن را غالب تنم كرده بود،همراه با پوزخندي از آينه دل كندم.من،طنين نيازي به عنوان خدمتكار در خانه قاتل پدرم خوش خدمتي مي كردم،خون داغي به مغزم هجوم برد،دلم مي خواست تمام ساكنان اين خونه رو به آتيش بكشم.چند نفس عميق كشيدم و آرامشم را دوباره به دست آوردم،نه بهترين راه اينكه مثل زالو آهسته آهسته خونشون رو بمكم.هرچه تنها مي ماندم اين افكار مزاحم بيشتر آزارم مي داد،اتاق را ترك كردم و بانو را در آشپزخانه يافتم.در حال پختن ناهار بود،با ديدن من گفت:

-چقدر طولش دادي،بيا بيا اين پيازها رو پوست بگير.

اشكريزان پيازها رو پوست كندم،صدايي جز صداي جليز و ولز گوشت در حال سرخ شدن نمي آمد.

-واي واي چه اشكي،بده من اون پياز.

-بانو...بانو.

صداي خانم بودكه از سالن مي آمد،انو رو به من گفت:

-هواي اين پيازها رو داشته باش نسوزه.

صداي خانم از سالن مي آمد كه داشت به بانو سفارش مي كرد،بعذ شنيدم سراغ منو گرفت و بانو خبر آمدنم را داد.خانم با اينكه صدايش را پايين آورده بوداما شنيدم كه گفت هواي دختره رو داشته باش چون نمي دونيم چطور آدميه،صداي بانو آمد كه به او اطمينان مي داد.فكر مي كنم نزديك در آشپزخانه بودن كه صدايشان چنين واضح مي آمد،در دل گفتم شوهر خودت سردسته راهزن هاست.به من شك داره،من آنقدر چشم دلم سيره كه به مال كسي چشم ندارم فقط آنچه كه حق من و خانواده ام هست و شوهر نامردت دزديده مي خوام،اموال حرومت باشه براي تو اون پسراي هفت رنگت.داشتم پيازهاي طلايي شده را از روغن داغ خارج مي كردم كه بانو آمد.

-ولش كن بقيه غذا رو من خودم درست مي كنم،تو هم دو تا چايي بريز تا من هم خورشت رو رديف كنم بعد بشينبم تقسيم كار.

بي حرف كاري كه بانو از من خواسته بود انجام دادم و پشت ميز نشستم منتظر بانو،او بعد از فارغ شدن از كارش روبروي من نشست و در حالي كه چايش را جرعه جرعه مي نو شيد گفت:

-آشپزي مال منه،مي مونه گردگيري خونه كه اونو هم با اومدن سمانه بين خودتون تقسيم كنيد اما تا آمدن اون بايد تنهايي انجامش بدي.هرچند من نمي ذارم زياد بهت سخت بگذره پس تا اومدن سمانه گردگيري طبقه پايين مال تو،اتاق هاي بالا رو هم من انجام مي دم فقط سرويس بهداشتي بالا رو تو بايد زحمتشو بكشي من نمي تونم،نظافت استخر و جكوزي هم فعلا با تو.سؤالي نيست؟

-نه.

-اين تقسيم بندي ت زماني كه سمانه بياد پابر جاست.

-قبوله.

-حالا پاشو بريم تا كل خونه رو نشونت بدم.

بانو بعد از نشان دادن خونه،از من خواست تا گردگيري و نظافت را آغاز كنم.بايد اعتماد همه رو جلب مي كردم و بعد سرفرصت نقشه ام رو عملي،راي همين مثل يك مستخدم واقعي شروع به كار كردم.هرچند در كارهاي خانه به مامان كمك مي كردم اما به اين شدت و كثرت نبود.داشتم آينه داخل سالن را تميز مي كردم كه افتخار آشنايي با آخرين پسز خانواده معيني فر نصيبم شد،از داخل آينه ديدم كه از پله ها پايين مي آمد.در حالي كه خميازه مي كشيد گفت:

-سمانه،يه چيزي بيار بخورم.

منو با سمانه اشتباه گرفته بود به جانبش برگشتم،با تعجب پرسيد:

-تو ديگه كي هستي؟آهان،پس اون مستخدم جديدي كه مامي درباره اش با حامي حرف مي زد تويي؟چه عجب مامي تو انتخاب خدمتكار سليقه به خرج داده و بعد از يك پيرزن غرغرو و يك پيردختر بداخلاق،حوري مثل تو رو استخدام كرده.خوشگله،حيف تو نيست كلفتي كني.

پسر پرو فكر مي كنه داره با جي افش حرف مي زنه،حيف كه براي انتقام اومدم و بايد دندون رو جيگر بذارم وگرنه مي دونستم چه جوابي بهت بدم حال كني.

-حالا به ما صبحانه مي دي يا نه؟...ببينم كر و لالي.

اين تحقير ها را بايد مدت كوتاهي تحمل كنم،وقتي به آنچه كه خواستم رسيدم نوبت منه كه به شما بخندم.

-بانو...بانو،يه چيزي بيار بخورم.

روي كاناپه لم داد و پاهايش را روي ميز گذاشت و به كار كردن من زل زد،بي اعتنا به حضورش به كارم ادامه دادم.

-كجا مي بري بيار اينجا.

-آقا فرزاد اينجا،جاي غذا خوردن نيست،بيايد سالن غذاخوري.

-گفتم بيار اينجا بانو،اينجا آدم به اشتها مياد...زندگي ما رو باش،كلفتمون برامون تصميم مي گيره كجا بشينيم.

-اگر خانم ببينه ناراحت مي شه.

-مامي با اخلاق من آشناست...بانو،اسم اين دختره چيه؟كر ولاله يا نازش زياده.

-كي؟طنين رو مي گيد،نه دختر خوبيه و سرش به كار خودشه و فقط به وظايفش مي رسه.

-فكر مي كنم حقوق مي گيره كه كارهاي منو انجام بده،نه اينكه به سؤالاتم جواب نده.

-آقا فرزاد هرچي خواستي به من بگو انجام بدم.

-خودم مي دونم چطور حرف حاليش كنم،تو هم برو به كارت برس فضولي هم موقوف،مي دوني كه چي مي گم يا پير و خرفت شدي و حرف حاليت نمي شه.

بانو بي هيچ حرفي به آشپزخانه رفت،دلم برايش سوخت،اين پسره بي ادب دل مهربانش را شكسته بود.كارم با آينه تمام شد،وسايلم را جمع كردم و قصد رفتن به آشپزخانه را داشتم كه گفت:

-هي دختر...آهاي طنين با توام.

به جانب فرزاد نگاه كردم،گفت:

-بيا اينجا رو تميز كن.

به جايي كه اشاره كرده بود نگاه كردم،روي سراميك كف سالن كنار پايش چاي ريخته بود.با دستمال از آشپزخانه برگشتم و كنارش زانو زدم و مشغول خشك كردن شدم كه پايش را روي دستم گذاشت.نگاهش كردم،با لبخندي شيطاني از ديدن چشمان پر از دردم لذت مي برد.سعي كردم گرماي درد را در پشت نگاه سردم پنهان كنم،با صداي آهسته اي گفت:

-اگر مي خواي تو اين خونه كار كني بايد با من راه بيايي وگرنه كاري مي كنم كه از كار بي كار بشي،اگر باور نداري مي توني وقتي سمانه برگشت بپرسي،حالا پاشو برو يه چايي برام بيار.

پايش را از روي دستم برداشت،با دست ديگرم محل درد را فشردم،جاي عاج كفشش روي دستم افتاده بود.دوباره نگاهش كردم،وقيجانه داشت نگاهم مي كرد كه با حرص فنجان خالي را برداشتم و آنجا را ترك كردم.وقتي بانو،من را با فنجان خالي ديد گفت:

-بده چايي بريزم ببرم.

-نه خودم مي برم.

از چشمان بانو فهميدم قصد پرسيدن سؤالي را دارد،براي همين با فنجان پر سريع آشپزخانه را ترك كردم.وقتي فنجان را روي ميز گذاشتم،گفت:

-حالا شدي دختر خوب...بده دستتو ببينم چي شد.

قبل از اينكه دستم را در دستش بگيرد آن را پس كشيدم.

-نچ،نچ هنوز هم وحشي و زمان مي بره رام بشي،منم خوشم مياد وحشي ها رو رام كنم.

توي دلم گفتم،من آدم هستم و وحشي اون پدر بي شرفت كه مثل خون آشام روي زندگي ما افتاد و ريشه زندگيمون رو خشكوند.جواب من به او سكوت بود.خودم را با بقيه كارهاي باقي مانده مشغول كردم و با نواختن دوازده ضربه ساعت كمر راست كردم،تمام بدنم درد مي كرد اما از كارهاي خواسته شده كار زيادي نمانده بود.يك ليوان آب خنك براي خودم ريختم و كنار بانو نشستم،داشت سيب زميني خلال مي كرد.

-خسته نباشي.

-همچنين شما.

-اين پسره بهت گير داد؟

-كدوم پسر؟

-خودتو نرن به اون راه،حواست بهش باشه مثل اون باباي نامردشه.

-من با اون كاري ندارم.

-تو با اون كار نداري اما اون با تو كار داره،مراقب باش برات دردسر درست نكنه،زياد جلو چشمش سبز نشو...تو هم مثل دختر مني،فقط گفتم كه حواست رو جمع كني.

-چشم،حواسم هست.

-حالا تا من اينهارو سرخ مي كنم تو هم سالاد درست كن،ناهار بخوريم.

-پس بقيه چي؟

-خانم كه مي خواست بره گفت ناهار نمياد،پسرها هم كه جز پنجشنبه ها بقيه روزها ناهار نميان پس امروز ظهر فقط من و تو هستيم.

-آقا فرزاد چي؟

-نفهميدي!رفت بيرون،آمدنش هم با خداست.

كاهو را از يخچال خارج كردم و مشغول خرد كردن شدم.بانو،منو مخاطب قرار داد و گفت:

-بيچاره خانم چقدر روي تربيت اين پسر و ختر انرژي گذاشت اما بي فايده بود،هرچي باشه بچه به ننه و باباش مي ره ديگه،از قديم گفتن عاقبت گرگ زاده گرگ شود.اون دختر كه مزد خانم رو داد و رفت،حالا اين پسره كي دستمزد خانم رو بده خدا مي دونه.

-دختر؟

-آخ يادم نبود تو خبر نداري،اسفنديار خان يه دختر هم داره كه آمريكا زندگي مي كنه و با فرزاد،خواهر و برادر تني هستن از زن دوم اسفنديار خان.وقتي بچه ها پنج شيش ساله بودن،دست بچه ها رو گرفت آورد به خانم گفت،اينها بچه هاي من هستن بزرگشون كن.خانم هم با اينكه دل خوشيي از اسفنديار خان نداشت اما براي بچه ها از مادري كم نذاشت و بع كه بچه ها بزرگ شدن،ننه شون يادش افتاد بچه اي داره شروع كرد به نامه دادن و زنگ زدن.تازه فهميديم خانم رفتن خارج عشق و حال،هيچي ديگه دختره هوايي شد و گفت مي خوام برم پيش مامانم،خون هم رو تو شيشه كرده بود.اسفنديار خان هم از ترس آبرو فرستاد رفت و با رفتن فرنوش،فرزاد هم علم كرد منم مي خوام برم اما چون سربازي نرفته بود نمي تونست بره و همش مي گفت يه خورده پول بيشتر بدين و منو قاچاق بفرستيد برم.اسفنديار خان هم مي گفت نه برو سربازي بعد برو،اينم داره دنباله كارهاي خواهرشو انجام مي ده تا آخر باباش مجبور شه بفرستش قاچاقي اونور مرز.

-كه اينطور،چه خانواده پر ماجرايي.

-آره جونم كجاشو ديدي،ماهي نيست كه ما توي اين خونه تياتر نداشته باشيم.

-تئاتر.

-آره همون،همين چند ماه پيش اسفنديار خان گير داده بود به آقا حامي بيا برات زن بگيرم،دختر يكي از همكاراشو لقمه گرفته بود.آقا هم زير بار نمي رفت حتي آقا رو برد و دختره رو نشون داد،اميد داشت با ديدن دختره دل آقا نرم بشه اما نشد.حتي بهش گفت،كي گفته دختره رو عقد كني فقط يه شيريني ساده مي خوريم و يه انگشتر دستش كن و بعد از معامله همه چيز و بهم بزن اما آقا زير بار نرفت.نمي دوني چه جنگي به پا بود،خانم بيچاره از خواب و خوراك افتاده بود و به من مي گفت بانو من آرزوي دامادي حامي رو دارم اما كسي كه خودش بخواد،زور كه نيست صحبت يه عمر زندگيه،خودم يه عمر زندگي اجباري رو تحمل كردم و نمي خوام همين اتفاق براي حامي بيفته.چي بهت بگم اصرار از اسفنديار خان امتنا از آقا حامي،مي گفت اگز خوبه براي پسرات بگير و اسفنديار خان مي گفت اونا بچه اند و تو پسر بزرگمي.تا اينكه آقا حامي حرف آخر و زد و گفت،اگر يك كلمه ديگه اصرار كنيد وسايلم رو جمع مي كنم و مي رم پشت سرم رو هم نگاه نمي كنم.خانم هم تا اين حرف رو شنيد گفت كه راضي نيست بچه اش رو به زور زن بده،اسفنديار خان هم حق نداره ديگه به ازدواج كردن آقا حامي كار داشته باشه.حالا نمي دونم اسفنديارخان چكار كرد،با پدر دختر همكاري كرد يا نه.

-حالا دختر چه شكلي بود؟حتما دختر عيب و ايرادي داشته.

-ما كه نديديم فقط آقا حامي و اسفنديار خان ديده بودن،حتي خانم هم نديده بود.اسفنديار خان هم اولين بار عكس دختر رو تو دفتر باباش ديده بود كه اصرار مي كرد اما شنيدم وقتي دختر رو تو مهموني ديده بود مي گفت حتي از عكسش هم خوشگل تر.حالا نمي دونم دختر چه ايرادي داشت كه به دل آقا حامي نچسبيده بود،شايد هم دختر مالي نبوده و اسفنديار خان داشته بازار گرمي مي كرده چون وقتي خانم خواست يه بار هم دختر رو ببينه،اسفنديار خان گفت هر وقت آقا پسرت رو راضي كردي تو جلسه خواستگاري مي بيني اما خوب اين وصلت سرنگرفت.

-حتما قسمت نبوده.

-شايد مادر...اما خانم هم بايد فكر آقا باشن،داره سنشون مي ره بالا.

همون بهتر كه خانم فكر دامادي اين غول بي شاخ و دم نيست،وگرنه معلوم نيست چه به روز دختر مردم مي آورد.از حالا دلم به حال اون بخت برگشته اي كه مي خواد زن اين بچه آدم خور بشه مي سوزه،حتما روزي نيم كيلو آب مي كنه و بعد از گذشتن يه مدت نامرئي مي شه.

 

با زنگ ساعت بيدار شدم و يك غلت زدم و نگاهم به سمانه افتاد،ديروز آمده بود.دختر زيبايي نبود،اما با نمك بود و كمي هم سنش زياد بود.درجا نشستم و دستهايم را از دوسو باز كردم و نگاهي به ساعت كنار تخت انداختم.آخيش امروز پنج شنبه بود و شب مي رفتم خونه،چقدر دلم براشون تنگ شده بود.بلند شدم و تخت را مرتب كردم و لباسم را پوشيدم.

-سمانه بيدار شو.

-چيه؟

-صبح شده،من رفتم كمك بانو.

-باشه برو،من هم اومدم.

بانو مثل هميشه سحرخيز بود،بعد از نماز صبح نمي خوابيد و مي رفت نون تازه مي خريد.با ديدن من گفت:

-دثگه مي خواستم بيام بيدارتون كنم،پس سمانه كو؟

-بيداره،الان مياد.

-بشين،صبحانه ات رو شروع كن.

تقريبا صبحانه ام رو تمام كرده بودم كه سمانه با خميازه كش داري وارد آشپزخونه شد.

-ساعت خواب خانم،يه كم ديگه مي خوابيدي.

-بخدا بانو خيلي خوابم مياد.

-معلومه مرخصي خيلي بهت ساخته،زود بيا صبحانه ات رو بخور تا اين بساط جمع كنيم كه امروز خيلي كار داريم.

-چه خبر بانو؟

-هيچ خبري،مگه بايد خبري باشه،چند روزه ول كردي رفتي مرخصي اين خونه پر از گرد و خاك شده.درسته كه تو اين چند روزه طنين يه كارايي كرده اما يه تنه كه نمي شه همه جا رو تميز كنه تازه كم تجربه هم هست،بايد به خورده به خونه برسيم.

به كابينت تكيه دادم كه ناگهان دردي عجيب در شكمم پيچيد و با گفتن آخ،دستم را روي شكمم گذاشتم و خم شدم.

-چي شد...طنين چت شده؟

وقتي كمي دردم آروم شد،با صداي بي حالي گفتم:

-هيچي،يه مرتبه دلم درد گرفت.

-چيزيت نيست حتما سرديت كرده،الان بهت نبات داغ مي دم خوب مي شي.

به كمك سمانه روي صندلي نشستم،حتي با خوردن نبات داغ بانو هم دردم قطع نشد اما سعي كردم به روي خودم نياورم.هركدام به كار روزانه خود پرداختيم،بانو به خريد رفت و سمانه هم به طبه پايين رفت تا استخر و جكوزي را نظافت كند.داشتم كف آشپزخونه رو تي مي كشيدم كه صداي حامي اومد،داشت بانو رو صدا مي زد اما جز من كسي نبود كه جوابش رو بده.

-بله آقا.

-بانو رو صدا زدم كجاست؟

-رفتن خريد.

با اخمهايي گره خورده نكاهي به سر تا پاي من كرد،نمي دونم چرا هروقت منو مي ديد اينطور نگاهم مي كرد.

-صبحانه منو بيار.

با عجله و اضطراب صبحانه رو آماده كردم و داخل سيني گذاشتم و به سالن غذاخوري رفتم،پشت ميز نشسته بود و داشت روزنامه مي خوند.زير ذرهبين نگاه حامي،ميز صبحانه رو چيدم.

-تو نمي دوني من،تو فنجون چاي نمي خورم.

-نه من خبر نداشتم.

-حالا كه متوجه شدي اينو ببر برام استكان بيار.

-چشم.

تمام درهاي كابينت را باز كردم تا بالاخره استكانها رو پيدا كردم،وقتي استكان رو جلوش گذاشتم آنرا برداشت و در نور نگاه كرد و گفت:

-نبايد اينو بشوري.

با يك ببخشيد به آشپزخونه برگشتم و استكان را شستم و با دستمال خشك كردم،دوباره استكان را بررسي كرد و گفت:

-چرا داخلشو دستمال كشيدي پرز گرفته،برو دوباره بشور بيار.

با كشيدن نفسي عميق خشمم را قورت دادم،دلم مي خواست آن استكان را بر فرقش بكوبم و بگم شما كه كثافت بودن تو خونتونه براي من اداي آدم تميز رو درمياريد.اين دفعه آن را با دقت شستم و خشك كردم تا بهانه اي پيدا نكند،وقتي استكان را جلويش گذاشتم بعد از نظارت اجازه داد تا برايش چاي بريزم.

-چرا ناخنهات اينقدر بلنده؟

-ناخنهاي من بلندن!

-آره.

-اما من فكر نمي كنم.

-قرار نيست تو فكر كني،همين كه من مي گم ناخنت بلنده بايد قبول كني.

اينا ديگه چه قومي هستن!

-چشم از اين به بعد،دستكش دستم مي كنم.

-دستكش نه،بايد كوتاشون كني.

باز هم اين درد لعنتي در شكمم پيچيد،با گفتن هرچه شما بگيد به سمت دستشويي دويدم و برروي سرويس فرنگي نشستم،اين دل درد و حالت تهوع داشت منو از پا در مي آورد.شنيدم كه حامي صدايم مي كرد صورتم را شستم و دل از دستشويي كندم،پشت ميز نشسته بود و داشت روزنامه مي خوند.

-بله.

-حالت خوبه؟

-بله،امرتون.

-ميز رو جمع كن.

ميزو با هر جون كندني بود جمع كردم و سر كارم برگشتم،دل درد ديگه امانم رو بريده بود و با پاك كردن هر طبقه ويترين كريستال ها خم مي شدم شايد براي چند لحظه دردم آرام بگيرد.

-طنين.

با بي حالي به مخاطبم نگاه كردم،فرزاد با آن موهاي عجيب غريبش بود.

-بيا بشين كنارم...چيه حال نداري،حالت خوش نيست.

با ناتواني گفتم:نه،خوبم.

-پس بيا كنارم بشين.

-من كار دارم آقا فرزاد.

-ببين نشد...

قدم زنان كنارم ايستاد و ظرف كريستال را از دستم گرفت،در حالي كه در تلالو نور درون آن را نگاه مي كرد ادامه داد:

-قرار بود تو با من راه بياي تا بيكار نشي اما تو به قولت عمل نكردي،پس ديگه از دست من كاري برنمياد.

بعد به يكباره ظرف را در هوا رها كرد،صداي فرياد طرف در هال هزار تكه شدن به گوشم رسيد و با ناباوري به فرزاد نگاه كردم.مي دانستم خانم عاشق ظرف قيمتي كريستالشه،حالا حتم دارم بيكار مي شم.از شدت دل پيچه در كنار خرده هاي ظرف تا شدم و صداي خانم را از بالاي پله ها شنيدم.

-طنين تو چيكار كردي؟ظرف نازنينم رو شكوندي،مي دوني اون ظرف چقدر قيمت داره،بيا كتابخونه تا تكليفت رو روشن كنم.

خانم اين را گفت و بدون اينكه به كسي مهلت حرف زدن بدهد رفت،از قيافه اش عصبانيت مي باريد.با خشم به فرزاد نگاه كردم،تمام زحمت هاي منو براي رسيدن به نقشه ام برباد داده بود.با نيشخندي گفت:

-برو تكليفت رو بگير حتما يك بار از روي دهقان فداكار،دوبار هم از روي چوپان دروغگو بايد بنويسي.

-طنين چيكار كردي؟

نگاه پردردم را به بانو دوختم و گفتم:

-بانو،بخدا من مقصر نيستم.

-حالا برو ببين خانم چي مي گه،من هم اين خرده شيشه ها رو جمع مي كنم.

حالت تهوع اجازه نداد بيشتر به بانو توضيح بدم و به طرف دستشويي دويدم.

-طنين تو امروز چته؟

-نمي دونم بانو،دارم از دل درد و حالت تهوع مي ميرم.

-برو ببين خانم چي مي گه،بعد بيا تا فكري برات بكنم.

قبل از اينكه ضربه اي به در اتاق خانم بزنم صداي صحبت مادر و پسر رو شنيدم،حامي به مادرش مي گفت:

من از روز اول هم گفتم با بودن فرزاد توي خونه،استخدام اين دختره درست نيست.فرزاد بهش گير داده،خودم ديدم فرزاد ظرف رو شكست.

-حق با تو بود،الان هم دختره رو رد مي كنم تا اين قائله ختم بشه.

-نه ديگه مامان،شما به دختره اميد داديد و حالا درست نيست به خاطر مردم آزاري فرزاد بيكار بشه،بهتر به فرزاد تذكر بديد.

-امروز طرف و شكست،مي ترسم پس فردا كار غير قابل جبراني انجام بده.

-نترس،اين دختري كه من ديدم خيلي حواسش جمع و اجازه هيچ غلط اضافه اي به فرزاد نمي ده.اصلا نمي دونم چه اصراري اسفنديار اينو ايران نگه داره،بفرسته بره پيش مادرش ديگه.

-اسفنديار نمي خواد پيش زنش كم بياره،درسته كه فرنوش رفته اما با نگه داشتن فرزاد مي خواد قدرتشو به رخ زنش بكشه.

-مامان،مي خواي با اتفاق امروز چظور برخورد كني؟

-نمي دونم از يه طرف دلم به حال دختر مي سوزه و نمي خوام بيكار بشه،از طرف ديگه مي ترسم فرزاد زير پاش بشينه و كاري كنه.

-اگر دختره اخراج هم بشه فرزاد دنبالش مي ره،پس به دختر هشدار بده و بذار كارش رو ادامه بده.

-قبلا بهش گفتم...باشه،دوباره بهش سفترش مي كنم.حق با توئه،اگر اينجا باشه حواس ما بيشتر بهشه.

از درد دوباره به خودم پيچيدم كه در باز شد،سعي كردم راست بايستم كه با حامي چشم تو چشم شدم.

-حالت خوبه؟

-بله آقا.

-پس رنگ پريدت عوارض پشت در ايستادنه،آمدنت خيلي طول كشيد.خانم منتظرته،خودتو آماده كردي چه جوابي بدي.

مي خواست با اين حرف استراق سمع منو گوشزد منه.

-متاسفم.

-برو تو.

با داخل شدن من در را پشت سرم بست و منو با خانم تنها گذاشت،خانم مشغول سوهان زدن ناخنش بود و بدون نگاه كردن به من گفت:

-چرا اون ظرف شكست؟

-نمي تونم بگم،فقط مي تونم بگم من مقصر نيستم.

-چطور مي خواهي حرفت رو باور كنم.

-خانم مي تونم بشينم؟

نگاهي به من انداخت و ادامه داد:

-حالت خوب نيست؟

-نه خانم،از صبح حالم خيلي بده.

-برو وسايلت رو جمع كن برو خونه.

-خانم،من مقصر نيستم.

-مي دونم...فقط جلو چشم فرزاد كمتر پيدات شه.

-يعني منو اخراج نمي كنيد؟

-نه،مگه نمي گي حالت خوب نيست برو خونه استراحت كن،چند ساعت زودتر رفتن تو فكر نمي كنم كار زيادي رو عقب بندازه.

-متشكرم خانم،با اجازه.فرزاد داخل سالن نشسته بود و مثل هميشه پاهايش را دراز كرده و روي ميز گذاشته بود،داشت به كانالهاي تلويزيون ور مي رفت كه با ديدن من لبخند پيروزمندانه اي زد.بي اعتنا به او به نزد بانو رفتم،سمانه داشت ناخنش را مي جويد كه با ديدن من از جا پريد و پرسيد:

-چي شد؟

-هيچي،بانو مي شه برام آژانس خبر كني.

-اخراج شدي؟

سؤالي كه در چشمان بانو بود از زبان سمانه پرسيده شد،به زحمت لبخند زدم و گفتم:

-نه،شانس آوردم آقا حامي همه چيز ديده بود.

-خدا رو شكر به خير گذشت،حالا اژانس براي چي مي خواي؟

-حالم خوب نيست،خانم بهم مرخصي داده.

-من رفتم به آژانس زنگ بزنم،سمانه حواست به غذا باشه نسوزه.

سمانه به محض مطمئن شدن از رفتن بانو،پرسيد:

-مرخصي دادن يا اخراجت كردن؟

-نه اخراجم نكردن،شانس اوردم اگر حامي نديده بود اخراج بودم اما حامي از من دفاع كرد.

-مطمئني اون پير پسر بداخلاق از تو دفاع كرده،اون اگر حكم اخراج نده از ما جانبداري نمي كنه.

-نه بابا،بنده خدا كلي مخ مادرشو شستشو داد تا منو اخراج نكنه.

-من كه شك دارم،حاضرم روزي صد بار خرده فرمايشات فرزاد رو انجام بدم اما يك بار به حامي سلام نكنم.وقتي خدا اخلاق تقسيم مي كرده اين پسره نمي دونم دنبال چي بوده كه بهش نرسيده،براي همين نزديك چهل سالشه اما هنوز كسي قبول نكرده زنش بشه.

-كجا چهل سالشه!

-فكر كردي سي و پنج چقدر با چهل فاصله داره.

-ا طنين...تو هنوز اينجايي،ماشين اومده و تو حاضر نيستي.

-رفتم بانو.

گذاشتم فرزاد،در روياي شيرين اخراج من سير كند و از خانه خارج شدم.وقتي دخل ماشين نشستم،از راننده خواستم منو به نزديكترين بيمارستان برسونه.بعد از چهار روز موبايلم رو روشن كردم كه سيل اس ام اس ها سرازير شد،شماره طناز را گرفتم و با بي حالي سرم را به صندلي تكيه دادم.

-الو طنين،خودتي؟

-آره.

-آره و ...دختر ديوونه چرا جواب اس ام س ها رو نمي دي،اگر تا امشب خبري ازت نمي شد با مامور مي آمدم خونه معيني فر.

-حالا بازجويي رو بزار براي بعد و گوش كن ببين چي مي گم،بيا به اين بيمارستاني كه آدرس مي دم.

-بيمارستان براي چي؟!

-طناز يادداشت كن...آقا آدرس اين بيمارستاني كه مي ريد گيه؟...طناز نوشتي.

-آره،حالا مي گي چرا بايد بيام.

-حالم خوب نيست و از صبح دل درد دارم،فكر كنم مسموم شدم.

-باشه خودم رو زود مي رسونم.

بي حال به ديوار تكيه داده بودم تا جواب سونوگرافي آماده شود كه طناز خودش را به من رساند،دكتر بعد از ديدن سونوگرافي تشخيص آپانديس داد.مراحل قبل از عمل به سرعت انجام شد،دل تو دلم نبود و از عمل مي ترسيدم اما از طرفي درد امانم را بريده بود.وقتي روي برانكارد به سوي اتاق عمل مي رفتم با وحشت به طناز نگاه كردم كه آن هم زياد دوام نداشت و با بسته شدن در اتاق عمل،طناز از نطرم ناپديد شد.نگاه هراسانم را در اتاق سبز چرخاندم.در بين صحبتهاي متخصص بيهوشي به خواب رفتم و با درد شديدي بيدار شدم.

-طناز مردم،به دادم برس.

-چيكار كنم،مي گن فشارت پايينه و نمي شه بهت مسكن زد.

-تو رو خدا بگو يه كاري بكنند.

-باشه،باشه الان مي رم مي گم.

اين بار در كنار طناز،پرستاري سفيد پوش ايستاده بود.

-تو رو خدا به دادم برسيد.

-چه خبرته،مدتي وقت مي بره تا مسكن اثر كنه.

آنقدر از درد به خودم پيچيدم تا خوابم برد،وقتي بيدار شدم اتاق با نور خورشيد فرش شده بود.نگاهم به طناز افتاد،روي صندلي كنار تخت نشسته خوابيده بود.

-به به،بيمار بي تاب ما بيدار شد.

تا خواستم اشاره كنم كه آروم باشه،طناز بيدار شد.

-آخ ببخشيد،متوجه نشدم شما خوابيد.

-نه اشكالي نداره،اصلا نفهميدم كي خوابم برد.طنين،تو چطوري؟

-خوبم اما كمي درد دارم.

-طبيعيه عزيزم،حالا هم وقت صبحانه است.

پرستار و طناز با هم از اتاق خارج شدن،نگاهم را بر روي نقطه نامعلومي بر روي سقف دوختم حالا با اين مشكل چطور فردا به خونه معيني فر برگردم.

-تو كه چيزي نخوردي.

-كجا بودي؟

-زنگ زدم خونه،خانم رجب لو حالت رو پرسيد.

-خانم رجب لو.

-آره ديگه!همسر نگهبان مجتمع،ديشب وقت نبود به عفت خانم خبر بدم براي همين از آقاي رجب لو خواستم خانمش رو بفرسته پيش مامان تنها نباشه.

-كي مرخص مي شم؟نمي دوني.

-نه،تا دكتر نياد معاينه ات نكنه معلوم نيست...خب تعريف كن اين يه هفته چطور گذشت؟

-پر ماجرا.

-تعريف كن.

از لحظه اي كه وارد خونه معيني فر شده بودم را واو به واو براي طناز تعريف كردم.

-حالا با اين وضعي كه پيش اومده بهتر ديگه برنگردي به اون خونه.

-چرا برنگردم،تازه اعتمادشون رو به دست آوردم.

-من از اين فرزاد مي ترسم،كاري دستت نده.

-نه بابا ،حقيقتش رو بخاي من از حامي بيشتر مي ترسم.

-اون چيكار كرده؟

-كاري نكرده فقط رفتارش كمي عجيبه،نمي دونم چرا،ولي احساس مي كنم هر خطري برام باشه از جانب اونه،يه اخلاق سگي هم داره كه همه توي اون خونه ازش حساب مي برن حتي فكر كنم خود معيني فر هم از اين پسرش بترسه.

-تو هرچي گفتي از پسر اولي و آخريه بود،پس اون يكي پسرش چي؟برو رو مخ اون،هرچي بخواي مي توني از زير زبونش بكشي اون بايد صندوق اصرار معيني فر باشه.

-اون آمفوتر...نمي دونم شايد...ولي فكر نمي كنم.

-آمفوتر!؟

-بابا خنثي خنثي،تو يه تلويزيون بده با يه كانالي كه دائم فوتبال پخش كنه ديگه به هيچ كس كار نداره،آروم آرومه اما خيلي مهربونه برعكس همه آدم هاي توي اون خونه.

-مراقب باش عاشقش نشي.

-فعلا يه عاشق دلخسته دارم به اسم فرزاد،حوصله عاشق ديگه اي رو ندارم.

-ارسيا چي؟

-واي اسمشو نيار كه كهير مي زنم،چيه!؟تو هم از مرجان ياد گرفتي،بيا برو زنگ بزن خونه معيني فر بگو چه بلايي سرم اومده نمي تونم چند روزي بيام.

-خانم عجول دندون رو جيگر بزار ببينم دكتر كي مرخصت مي كنه،بعد زنگ مي زنم تا مرخصي برات بگيرم.

-باشه تو برو خونه،هم استراحت كن هم به مامان برس.

-با تو چيكار كنم.

-مگه بچه ام،برو نگران من نباش.

-طنين مي خواي من به جاي تو برم توي اون خونه،كارت رو ادامه بدم.

-اگر نرفته بودم توي اون خونه اجازه نمي دادم،چه برسه به حالا اون فرزاد كثافت رو شناختم...برو ديگه.

-من براي تو نگرانم،بيا به خاطر من از اون ميراث خانوادگي بگذز.جان طناز،نه نيار.

-طناز برو باز شروع نكن...من نصف بيشتر راي رو رفتم.

-حرف زدن با تو فايده نداره.نگاهم روي پارچه هاي مشكي چرخيد تا به عكسش رسيد،خدايا چرا؟ديگه نمي تونستم روي پاهام بايستم و لبه باغچه كنار خيابان نشستم،يعني اون مرده؟پس من چي؟نقشه ام چي؟انتقامم چي مي شه؟نه...به خونه نگاه كردم،من ديگه اينجا كاري نداشتم...چرا يك كار باقي مانده و آن هم پيدا كردن ميراث خانوادگي.البته يك چيز هيچ وقت در دلم خاموش نمي شود آن هم شعله آتش خشم و كينه من نسبت به اين خانواده است،كاش اين مرد زنده بود تا من با دستهاي خودم خفه اش مي كردم. 

-نمي دونستم اينقدر بهش ارادت داري.

به سوي صدا نگاه كردم حامي بود،پشت رل نشسته بود و تازه از پاركينگ خارج شده بود.حسابي گيج شده بودم هنوز از شوك مرگ معيني فر خارج نشده بودم كه اين يكي جلوم ظاهر شد،سلولهاي مغزم اعتصاب كرده بودن و اصلا نمي دونشتم چه عكس العملي بايد نشون بدم.

-من...من...من هم تازه پدرم رو از دست دادم،دو روز پيش چهلمش بود.

حامي از ماشين پياده شد و در حالي كه با ريموت در رو مي بست،به سويم آمد.

-متاسفم...اما شما براي مراسم پدرتون ده،دوازده روز غيبت كردين.

-من...

دختر احمق اين چه قيافه اي كه به خودت گرفتي،كمي خودم را جمع و جور كردم و با يه نفس عميق ادامه دادم:

-بيمار بودم.اون روز آخري كه از اينجا رفتم حالم خيلي بد شد و دكتر تشخيص آپانديس داد،خواهر تماس گرفته بود.

-بفرماييد داخل.

با ترديد نگاهي به حامي انداختم و وارد شدم،چند قدم از او دور نشده بودم كه روي پا چرخيدم و گفتم:

-آقا حامي.

او كه داشت در را مي بست كامل باز كرد و گفت:

-بله.

-فراموش كردم...تسليت مي گم،غم آخرتون باشه.

با لبخند معنا داري گفت:متشكرم و بعد رفت.

معني لبخندش چه بود،مطمئنا محبت آميز نبود برعكس پر از تمسخر بود.متفكر از رفتار حامي،از در مخصوص مستخدمين وارد آشپزخانه شدم.كسي آنجا نبود به اتاقم رفتم و بعد از تعويض لباس به آشپزخونه برگشتم،سمانه مشغول شستن ظرف بود و زير لب داشت آواز محلي مي خوند.

-سلام.

با تعجب به سمتم برگشت،دستش رو با حوله خشك كرد و منو در آغوش گرفت.

-كجايي تودختر...بانو مي گفت خواهرت زنگ زده و گفته تو بيمارستاني.

-من كه جز بيماري خبري ندارم،تو بگو چه خبر؟مثل اينكه در نبود من اينجا اتفاقات زيادي افتاده.

-اه چه جورم...حالا سر فرصت برات تعريف مي كنم.

-بانو كجاست؟

-اتاق خانم.

-حتما خانم خيلي عزاداره.

-عزادار!هوم،اگر مي گفتن دنيا مال تو اينقدر خوشحال نمي شد كه خبر مرگ اسفنديار خان رو بهش دادن و خوشحال شد.هرچند خوب ظاهرسازي كرد اما اگر كسي خانم رو مي شناخت،مي تونست بفهمه چقدر خوشحاله.

-اين حرفها باشه براي شب،الان اگر كسي حرفامون رو بشنوه برامون بد مي شه.

-پس اگر برات ممكنه اون خرما رو بچين تو ديس.

-باشه،راستي آقا حامي كجا مي رفت؟

-شركت.

-شركت؟!

-آره،اون فقط يه روز شركتشو تعطيل كرد.

-اينو راست نمي گي،داري سر به سرم مي ذاري.

-مي گم از هيچي خبر نداري همينه ديگه...واي بانو داره مياد،به خرماها برس.

جايي كه من ايستاده بودم طوري بود اگر سخصي وارد مي شد متوجه حضورم نمي شد،بانو عصبي وارد آشپزخانه شد.

-سمانه شستي اون ظرفا رو.

-سلام بانو.

بانو به سمتم چرخيد و با ديدن من گل از گلش شكفت.

-سلام دختر،حالت چطوره؟خوب شدي.

-متشكرم...متاسفم بدموقعي مريض شدم و دست تنهاتون گذاشتم.

-اين چه حرفيه دختر،مگه بيماري دست خود آدمه كه اين حرفو مي زني...حالا يه قهوه براي خانم ببر،تسليت هم بگو...بيا كه كلي حرف و كار داريم...

-چشم.

وقتي از سالن مي گذشتم،متوجه تغيير دكوراسين اونجا شدم و ظربه اي ملايم به در اتاق زدم و وارد شدم.خانم پشت به من جلوي پنجره با لباس خواب مشكي بلند و ساده اش ايستاده بود و به خيال اينكه من،بانو هستم گفت:

-بانو بذارش روي ميز برو،كاري ندارم.

-ببخشيد خانم،من طنين هستم.

بطرفم برگشت،با حرف سمانه مخالف بودم،خانم خيلي شكسته تر به نظر مي رسيد و دلم به حالش سوخت.

-خانم تسليت مي گم.

-متشكرم...بهتر شدي؟بانو مي گفت حالت خيلي بده،بيمارستان بستري بودي.

-چيز مهمي نبود،يه عمل ساده بود كه از شانس بد ن عفونت كرد.

-حالا چطوري؟

-خوبم خانم.

لحظه اي در سكوت براندازم كرد،معلوم بود فكرش جاي ديگه اي پرسه مي زنه.

-طنين،چند سالته؟

از سؤال ناگهاني خانم جا خوردم و با ترديد گفتم:

-بيست وپنج سال.

-بيست وپنج...درست هم سن تو بودم...

-چي خانم؟

-هيچي مي توني بري،به بانو بگو تا ظهر كسي مزاحمم نشه.

-چشم خانم.

خانم را با تفكراتش تنها گذاشتم و متفكر از رفتار او به پيش بانو برگشتم و حرفهاي خانم را بازگو كردم،بانو با افسوس سري تكان داد و گفت:

-امروز اصلا حالشون خوب نيست،گفتم با خواهرتون تماس بگيرم قبول نكرد.صبح زود مي خواست بره بهشت زهرا و به بدبختي راضيشون كردم نرن،با اينكه اين همه سال از اون روز شوم مي گذره اما انگار همين ديروز بود حتي يك لحظه اش رو هم نمي تونم فراموش كنم.

گيج شده بودم،گفتم:

-چه روزي بانو؟

-روز شهادت آقاي معيني.

-آقاي معيني؟!

-آره جلو در اين خونه ترورش كردن،بعدها فهميديم ايشون در جريان انقلاب فعاليت مي كرده اما اون نامردها جوانمرگش كردن.اون موقع آقا حامي شش،هفت سال بيشتر نداشت.

مغزم كرخت شده بود و مفهوم حرفهاي بانو را درك نمس كردم،با سردرگمي نگاهش مي كردم و حرفهايش را مي شنيدم اما بانو حرفش را ادامه نداد و در حالي كه با سرانگشت اشكش را پاك مي كرد رفت.به سمانه نگاه كردم،داشت برنج پاك مي كرد.

-سمانه،بانو چي مي گفت،من كه از حرفاش چيزي نفهميدم.

-بخاطر اينكه از چيزي خبر نداري...معيني فر شوهر دوم خانم،همسر اولش كه پدر آقا حامي بودن اول انقلاب توسط منافقين ترور مي شه و امروز سالروز شهادت ايشونه.تو شك نكردي چرا اسم كوچه شهيد معيني.

-نه،يعني چرا اما فكر كردم تشبه اسميه،نه اينكه فاميلي اين خانواده معيني فر براي همين زياد كنجكاو نشدم.

-مرحوم اسفنديار فاميليشو عوض كرد و گذاشت معيني فر وگرنه فاميلش چيز ديگه اي بود فقط فاميل آقا حامي،معيني و بقيه معيني فر هستند.

-چه ماجراي درهم و برهمي!

-صبر كن،از اين پيچيده تر هم مي شه...پاشو برو يه دستي به سالن بكش تا بانو صداش در نيومده.

-خواهش مي كنم امروز كه خانم حوصله نداره منو با فرزاد سرشاخ نكن فقط كافيه چشمش به من بيفته،تا حالمو نگيره ول كن نيست.

-خيالت راحت فرزاد خان رفتن شمال،از پسرا كسي جز آقا احسان نيست و اون هم كه به كسي كار نداره.

مشغول دستمال كشيدن كف سالن شدم اما فكرم پيش حرفهاي بانو بود.حامي ثمره ازدواج اول خانم و احسان حاصل ازدواج خانم با اسفنديار و فرزاد و فرنوش نتيجه ازدواج دوم و مخفيانه اسفنديار.ازدواج خانم با شخصي مثل اسفنديار برايم سوال انگيز بود،هركس كافي بود فقط يك برخورد با آنها داشته باد تا متوجه تفاوت فاحش اين زوج شود.با رفتاري كه امروز از خانم ديدم برايم اين ازدواج معما شده،زني كه با گذشت اين همه سال سالگرد فوت شوهر سابقش رو به ياد داشته باشد و برايش سوگواري كند در حالي كه چند روزي از مرگ شوهر دومش نگذشته!اينو بايد حل كنم و جوابش يا در دست بانوست يا سمانه.از روي زمين بلند شدم و به اطرافم نگاه كردم،لكه ها پاك شده بود و كف سالن از تميزي برق مي زد.با ديدن سمانه كه وسايل نظافت را بالا مي برد فكري در ذهنم جرقه زد امروز بهترين فرصت،اگر زودتر اون ميراث رو پيدا نمي كردم دچار دردسر مي شدم چون با تقسيم ارث بين ورثه ديگه هيچ گونه دسترسي به حق خودم و خانواده ام نداشتم.

-سمانه كمك نمي خواي؟

-كاري نداري؟

-نه.

-پس بيا بريم اتاقاي بالا رو تميز كنيم،بايد اتاق فرنوش خانم رو هم آماده كنم آخه امشب مي رسه.

-جدا.

در حالي كه با سمانه همراه مي شدم گفتم:

-سمانه چند ساله اينجا كار مي كني؟

-هشت سالي مي شه.

-پس تو خيلي چيزا مي دوني.

-تا حدودي،چطور؟

-چند تا سوال برام پيش اومده،باشه شب ازت مي پرسم.

-باشه...خب اتاق آقا حامي مال من چون خيلي وسواسي و حساس و اگر چيزي جابجا بشه كه باب ميلش نباشه آدم رو ديوونه مي كنه،اتاق فرزاد هم مال تو.اين دو تا برادر ضد هم هستن،هرچي اين رو نظافت حساسه اون بي خياله.بعد من مي رم اتاق مرحوم آقا معيني فر تو هم برو اتاق فرنوش خانم،اون اتاق آري رو مي گم،اتاق آقا احسان باشه وقتي بيدار شد.

-نمي شه تو بري اتاق فرنوش خانم چون با سليقه اش بيشتر آشنايي.

سمانه كمي فكر كرد و گفت:

-باشه،اون مرحوم ديگه براش چه فرقي مي كنه مهم اينكه اتاقش تميز باشه اما فرنوش خانم...باشه اين اتاق و اتاق چهارمي مال تو.

با اينكه خيلي دوست داشتم اتاق معيني فر را ببينم،اما اول به اتاق فرزاد رفتم تا بعد سر فرصت به اتاق ديگر بپردازم.اتاق اين پسر درست مثل شخصيتش شلوغ و بهم ريخته بود،در نگاه اول سرگيجه گرفتم نمي دونستم از كجا بايد شروع كنم.روي ديوارهاي اتاقش پر بود از پوستر انواع و اقسام افراد،همه مدل و همه شكل و يك سيستم صوتي مجهز كه در اطرافش پر بود از سي دي،لباسهايي كه هر سو پراكنده شده بود.يك ساعت و نيم اين اتاق وقت منو گرفت،وقتي كارم تمام شد به نتيجه اش نگاه كردم،با آنچه كه بود قابل قياس نبود.حالا نوبت جايي بود كه مدتها آرزوي گشتنش رو داشتم و همزمان با ورود من به اتاق معيني فر،سمانه از اتاق ديگر خارج شد.

-تموم كردي؟

-نه اتاق فرزاد خان خيلي وقتم رو گرفت.

-مي دونم چي مي گي،من كارم تموم شده و مي رم پايين،فكر نمي كنم اتاق اون مرحوم زياد كاري داشته باشه تو هم زود بيا پايين.

وقتي سمانه رفت خيالم راحت شد كه در آرامش مي توانم اين اتاق را جستجو كنم،در رو بستم و به ان تكيه دادم و نگاهم را در تمام اتاق چرخاندم.فكر مي كردم با يك اتاق كار روبرو مي شوم اما حالا يك اتاق كار بزرگ روبروي من بود،از كجا معلوم كه اون كتابهاي عتيقه توي همين اتاق نباشه.وجودم از هيجان لبريز بود،خوشبختانه اتاق تميز بود و فقط نياز به گردگيري داشت. در حالي كه به ظاهر اتاق را گردگيري مي كردم شروع به گشتن كردم،اما هرچه مي گشتم كمتر به نتيجه مي رسيدم.آخرين جا زير تخت بود،جايي كه كمترين احتمال را داشت براي پنهان كردن اون عتيقه ها،خم شدم و زير تخت رو نگاه كردم،چيزي زير تخت نبود جز...آن سوي تخت يك جفت كفش مشكي براق،كفش؟!...تا جايي كه يادم مياد من آنجا كفشي نديده بودم،شايد هم ديده و توجه نكرده بودم اما نه مثل اينكه كفش ها تكان مي خوردن،درسته درون كفش پا بود.سرم را سريع بلند كردم كه محكم به لبه تخت خورد،آخ گويان چشمم را محكم بستم و با دستم پيشانيم را مالش دادم و به آن سوي تخت نگاه كردم.انتظار ديدن روح معيني فر را داشتم اما به جاي روح،حامي بود كه با بالا دادن يك تاي ابرويش حدس مي زودم مي خواهد بازجويي كند.

-سركار خانم اينجا چيكار مي كنن؟

-من...داشتم نظافت مي كردم.

-نظافت!جالبه،زير تخت دنبال چي مي گشتيد؟

-زير تخت...من...راستش با پا چيزي رو شوت كردم زير تخت،داشتم نگاه مي كردم ببينم چي بود.

-حالا پيدا كردي؟

-نه چيزي نديدم،فكر مي كنم دچار توهم شدم.

-شايد من مزاحم تفتيش شما شدم.

-چي فرمودين؟

-هيچي،ديگه كاري نبايد توي اين اتاق داشته باشيد؟درسته.

پسره ي مزاحم،چه پاسباني اموال ناپدريشو مي ده،همچين رفتار مي كنه كه انگار دزد گرفته و ديگه خبر نداره كه بابا جونش سردسته دزدهاس.

-نه كاري ندارم.

-پس بفرماييد به بقيه كارهاتون برسيد و دست از توهم برداريد.

سرم را پايين انداختم و هنوز چند قدم دور نشده بودم كه با شنيدن صدايش به طرفش برگشتم،فكر مي كردم پشت سرم باشد اما هنوز كنار تخت ايستاده بود.

-طنين.

-بله.

-اگر به استراحت بيشتري نياز داري برگرد خونه،چند روز بيشتر غيبت كني كارهاي اين خونه رو هوا نمي مونه.

-متشكرم آقا،حالم خوبه...نگران نباشيد،ديگه دچار توهم نمي شم.

-اميدوارم...بريد به كارتون برسيد،من هم به كارم برسم.

بعد به ساعتش نگاه كرد و گفت:

-اين توهم شما منو از كارم انداخت.

با من از اتاق خارج شد و با گامهاي بلند خودش  را به اتاقش رساند،انگار ماموريت داشت منو از اتاق معيني فر خارج كنه.من كه وجب به وجب اين اتاق رو گشتم،يعني كجا مي تونه گذاشته باشه!شايد من اتاق رو خوب نگشتم يا اون جاي ديگه گذاشته،بايد سرفرصت اين اتاق رو دوباره بگردم و بعد سراغ جاهاي ديگه برم.

-تو كه هنوز اينجايي به چي مات شدي،نكنه دوباره دچار توهم شدي.

-من،نه...ببخشيد فكرم جاي ديگه بود.

 

 

نظرات شما عزیزان: